ای چـشـمه‌های نـور تو روشنگـر دلم            ای دسـت آســمـانـی تـو بـر سـر دلــم
راز دلــم، نـــیــاز دلــم، بـــاور دلـــم            سوی تو دست‌ و‌ پـا زده بال و پـر دلـم

ای حضرت کریمه! تو را می‌زنم صدا
من آشـنـای دردم و تو خـواهـر رضا

ای نـور بـارگـاه تو تـابـیـده بر فـلـک            جـارو زنانِ صحن تو بال و پر ملک
گر با مدینه هست تو را صحن مشترک            اِنّـی اَنـا الـغَـریبُ بِـهَـمّـی اَتـیـتُ لَـک
راهم دِه! ای سپیده که در ظلـمتم گمم
اذنم دِه! ای بهـشت، که من زائـر قـمم

مهمان‌نواز عترتی و خانه‌ات دل است            معصومه‌ای و ماه حجاب تو کامل است
روز حـساب سایهٔ امن تو ساحل است            با این حساب، عشق تو حلال مشکل است
پس خوش به حال قم که تویی نبض سینه‌اش
حج فـقـیر، مشهـد و قـم هم مـدیـنـه‌اش

ای خوب! بی‌تو حال و هوای دلم بد است            شوقم به بارگاه تو ای ماه! بی‌حد است
خورشید اگرچه زائر بی‌تاب مشهد است            بین طلوع و، چشم تو در رفت و آمد است
اینجا که آسـمان برد از چـشمهٔ تو آب
گنبد طلـوع کرده مگر پیش از آفـتاب

ای آسـمــان رواق نـواهــای یـا ربـت            وی ماهـتـاب دانـهٔ تـسـبـیح هـر شبت
نـم‌نـم گرفـتـه ابر مـفـاتـیـحـی از لـبت            تـازه رسـیـده‌ایـم بـه آغــاز مـطـلـبـت
هرچه قـلم زدیم و نوشتـیم و ساخـتـیم
در بُـعـدِ ناشـنـاخـته‌ات پـر گـداخـتـیـم

نامت بلند! چون که رضا را تو خواهری            یا حَـبَّـذا! که دختر موسی بن جعـفری
دریای منشعب شده از حوض کوثری            من را به خود می‌آری و از هوش می‌بری
خـاکم ولی به شوق تو تا اوج می‌پـرم
وقـتی در آستـان تـو هـستـم، کـبـوتـرم